พักหลังๆ รู้สึกสมองตัวเองชักเหมือนหน่วยความจำในคอมพิวเตอร์ไปทุกทีๆ มีแรม มีฮาร์ดดิสก์ กับหน่วยความจำสำรองๆ ต่างๆ ไว้คล้ายๆ กันคือพอฟังเรื่องอะไรเข้ามาหรือเห็นอะไรมันก็จะอยู่ในแรมชั่วคราว แต่ถ้ามีอะไรผ่านเข้ามาเร็วเกินก็จะเกิดอาการสองอย่างคือ ไม่ลิมไปเลย ก็ต้องมานั่งนึกย้อนนิดนึงเหมือนดึงมาจากฮาร์ดดิสก์ว่าเมื่อกี้คิดอะไรอยู่ จะว่าไปก็ไม่รู้ว่าคนเรานี่มีแรม กับฮาร์ดดิสก์อยู่ในหัวคนละเท่าไหร่นะ คิดว่าคงไม่เท่ากันทุกคนแน่นอน บางคนอาจจะมีแรมเยอะ บางคนอาจจะมีฮาร์ดดิสก์เยอะ ตรงนี้ก็ไม่เท่ากันอีก แต่คิดว่าคงมีความสามารถในการขยายพื้นที่ทั้งสองเหมือนกัน เพราะคนเราสามารถจำอะไรๆ ได้เพิ่มขึ้นตลอดเลย ถ้าคอมพิวเตอร์สามารถขยายหน่วยความจำขึ้นเองแบบสมองคนได้บ้างก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องคอยอัพเกรด เอ๊ะ หรือต่อไปอาจจะมีคนคิดขึ้นมา หน่วยความจำแบบขยายตัวเอง หึหึหึ โดยเขียนโปรแกรมไว้หากอยากได้ พื้นที่ส่วนไหนเพิ่มก็ต้องกดลิงค์จ่ายเงินผ่านหน้าเว็บแล้วรันโปรแกรมเอา จากนั้นตัวหน่วยความจำก็แบ่งส่วนเก็บข้อมูลแบบเซลล์ เพื่อเก็บข้อมูลเพิ่ม เอิ๊ก ชักเพ้อแฮะ เอาเป็นว่าจบเอนทรี่ไร้สาระคั่นรายการระหว่างขี้เกียจเขียนเรื่อง Flex ต่อไว้แค่นี้ดีกว่า ฮะๆๆ เดี๊ยวมันจะมีอะไรแปลกๆ ลอยเข้ามาในหัวแบบผ่านๆ อีก ปอลอ. ช่วงนี้รู้สึกอีกอย่างว่า ยิ่งทำงานเขียนโปรแกรมมากเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกโปรแกรมที่เขียนที่ใช้มันซดแรมเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ ยังไงไม่รู้ ที่จริงมันน่าจะซดน้อยลงหรือคงที่นี่นา บ๊ะ คงต้องเรียนรู้อีกยาว